Huk ciszy...

 

Huk ciszy

Nie wybaczę Chruścielom i Borom

stosu Miasta i szału Tysięcy,

i rozpaczy wyjącej w piekle

niekończących się dwóch miesięcy.

Jak co roku - schizofrenicznie -

znów dotykam w ruinnej mogile

tej nadziei co wtedy nastała,

by płonąć - zaledwie przez chwilę...

Nie wybaczę bezczelnie wiedzącym

pyłu piwnic i woni kanałów,

dzieci, kobiet - co jakby niechcący

biegły szybko, lecz jednak - pomału.

Że szpitale bez wejścia i wyjścia,

że napalmem lizane nawy,

że bezbronne Jutro stolicy,

szło gęsiego na barykady.

Dziś w Muzeum, w szklanej kasecie,

Popiół księgi tkwi utrwalony.

Nie zrozumiem.

Może Wy rozumiecie...

Czy to popiół miał być ocalony?

<djs> na 1.08. 2024 r.